Ik ben geboren met een eindeloos geduld en dat kwam mooi uit. Nooit ben ik snel geweest in het schoonmaken. Als andere mensen iets schoonmaakten en ze heel snel klaar waren beneed ik ze altijd. Ik kon dat simpelweg niet, dacht ik, en ik zag dat altijd als een te kort komen van mijzelf. Wel vond ik het heerlijk om te doen, dat dan weer wel. In veel van mijn werken kwam dit als thema naar voren. Toen ik bij McDonalds werkte en daar met sluit of opstarten de shakemachine uit- of in elkaar moest zetten kwam ik altijd tijd te kort maar ik vond dat zelf nooit erg. Dan maar wat langer de tijd nemen, afraffelen kon ik niet. Half werk is niet mijn ding. Mettertijd heb ik, vooral daar, wel geleerd om dingen snel te doen, dat stond immers op den duur hoog op mijn beoordelingen als verbeterpunt maar daar kwam dan altijd een enorme mate van druk bij en dan was t niet meer fijn, vond ik. Nu, met het schoonmaken van mijn eetkamer, kom ik er achter waarom. En waarom het dan zo veel tijd kost.
Zoals ik al zei is afraffelen niet mijn ding. Voor mij is het het fijnst als ik aandacht kan geven aan dat wat ik doe of dat wat er is. Niet zomaar aandacht maar liefdevolle aandacht, volledige aandacht met mijn hart. (Ja, dat kan ook met schoonmaken. Hihi) als ik bij mijn schoonouders kwam in Engeland vond ik het heerlijk om na het eten de afwas te doen, was ik anderhalf uur of zo bezig en dan kwamen ze kijken waar ik bleef en was de keuken helemaal klaar, alle hoekjes en gaatjes gelijk even gedaan en weer top. Ik blij, zij blij, want ik zat in mijn hart.
Vandaag had ik weer helemaal dat gevoel, volledig aandacht geven aan dat schoonmaken. Iedere streek met de vochtige doek gebeurd vanuit mijn hart, vol liefde, bijna strelend. Bijna meditatief. Ieder plekje dat al tijden ergens zat werd verwijderd, geen "elbowgrease" maar liefdevol, met geduld en respect. Heerlijk! En het was nodig want ik had het al jaren niet de aandacht en tijd gegeven dat het verdiende. Schoonmaken was lange tijd iets dat op het laatste moment gebeurde, vlak voordat er iemand kwam. En dan was ik net op tijd klaar, of zelfs nog niet klaar. Verder was t meer opruimen dan schoonmaken, vaak als de kids naar bed waren, dan was er immers tijd.
Nu besef ik ook dat ik dat liefdevolle aandacht geven vrijwel met alles doe wat ik doe. Met mensen, met behandelen, met masseren, in de liefde, met de kinderen.. Vol geduld, eindeloze aandacht, volledig in liefde.. Zacht, diep en volledig. Alsof tijd niet bestaat. Wat mooi eigenlijk. En fijn dat ik het besef.
Zo wordt een eigenschap dat ik lang als "te kort" heb beschouwd ineens een kracht.
M.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten